Brûler

Performance – Installation – Muziek

How do works of art, be they visual, literary or musical, relate conceptually to the question of finitude?

De aarde staat in brand. Wat zou Lucy, de 3 miljoen jaar oude Australopithecus die in 1974 in de Ethiopische woestijn werd ontdekt, te zeggen hebben? Hier wordt ze opgeroepen tot het hart van een meeslepende voorstelling die de fantasie van onze oorsprong, onze eindigheid en ons verlangen om daaraan voorbij te gaan in vraag stelt. Ergens tussen archeologie en vooruitblikken. 

In een ruimte die is omgetoverd tot een opgravingsgebied worden toeschouwers*sters uitgenodigd om vrij rond te dwalen. Een stem dringt door, die van de Amerikaanse sopraan Claron McFadden, die Lucy en de fictie oproept rond deze ancestrale figuur: wie zou ze zijn als ze vandaag zou terugkeren, hoe zou ze de wereld waarin we leven zien? Woorden, gezangen, gebaren en bewegingen, videobeelden, visuele creaties, geluiden en muziek ontvouwen zich in een zintuiglijke constellatie om een groot metaforisch lichaam te vormen. Op het spel staat een geschiedenis van de mensheid die wordt verrast door haar eigen bestaan, verscheurd tussen het bewustzijn van haar voorspelde ondergang en de transhumanistische obsessie met oneindige levensexpansie. 

Terugkeren in de tijd, tijdslijnen overlappen en verlengen. Het verleden oproepen om het heden in vraag te stellen. De vlam aanwakkeren van een toekomst die op zoek is naar zichzelf in een wereld waarvan het einde steeds wordt voorspeld. Dit is de intentie die het team van artiesten, samengebracht door Jorge León, bezielt in een complexe en stimulerende puzzel van verwante artistieke disciplines.De zangeres Claron McFadden, de choreografe Simone Aughterlony, de componiste DJ Rokia Bamba, maar ook de schrijfster Caroline Lamarche, de performer Milka Kongi en acht andere jonge performers werken samen met de Brusselse regisseur en filmmaker aan een dramaturgie van het fragment en een praktijk van het huidige moment. 

Genesis

The idea of Brûler came about during the The End Of Death conference at Bozar in 2019. I was invited there to share my experience as director of the film Before We Go (2018) created with artists and people at the end of life. I mentioned, among other things, the extent to which the Western narrative is driven by the question of the end. How are works of art, be they visual, literary or musical conceived in relation to the notion of finitude? It was there that I met Aubrey de Grey, an ideologue of transhumanism who basically told the audience: “The end of the end is only a matter of time. Death is just a disease that will eventually be cured. The human being who will live to be 400 years old has already been born. He may be among us, in the audience.”

Beyond the scientistic vision promoted by transhumanists, and which is ultimately just the umpteenth version of a regularly rehashed story, what particularly challenged me was the collision between the fantasy of immortal life and the alarming daily announcement warnings we receive about humanity’s extinction. It is precisely this paradox that inspired my work. It has already generated a series of phases that I would like to now bring together in the context of the piece Brûler, starting with the figure of Lucy. Admittedly, Lucy is but an incomplete skeleton, an architecture of fossil bones and air. But it is precisely this lack, the poetics of absence that allows us to give body and voice to Lucy. A way of also materializing the fantasy of our origins. A way to further question our own finitude that we share with all living beings. And above all, our desire to transcend it.

Première 12.09.2024
Performances 12.09.2024 > 15.09.2024 at Les Halles de Schaerbeek
In search of coproduction partners