J’ai une épée

Het theater van Léa Drouet ziet niets door de vingers. Het ademt een diepe rust, geworteld in de plooien van de alledaagse materie. Uit noodzaak, maar evenzeer vanuit de eenvoudige oprechtheid van een visie. Het zoekt onverdroten naar een uitvoeringsvorm die zich niet beperkt tot de archetypische gegevenheid, maar die integendeel verder wil gaan, naar een vaak mysterieuze ervaring. Daar begint alles.

Na Violences, voorgesteld op het Kunstenfestivaldesarts in 2021, is de nieuwe creatie J'ai une épée een van de hoogtepunten van het mysterie dat de kinderjaren omsluit. De regisseuse en performer combineert veldwerk, fictie en toneelschrijven op het kruispunt van geluid, scenografie, tekst en lichaam. Zij probeert niet gewoon maar ”naar kinderen te kijken”. Dat is immers een logica die het mom van vernieuwde aandacht handhaaft en beperkt blijft tot het vastleggen van identiteiten. Veeleer wil zij ”kijken naar hoe wij naar kinderen kijken”. Wat is de ”omgeving” van de kindertijd? Hoe wordt het kind geobserveerd en voorgesteld, met name door de instellingen die worden geacht het te beschermen, op te voeden en te omringen? Welke ”kaders” bestaan er, en welke veranderingen kunnen er worden doorgevoerd, zodat de kindertijd een plaats heeft om tot ontwikkeling te komen?

Wat krijgen we te zien we van de tienjarige die naar een psychiatrisch centrum wordt begeleid? Van de twaalfjarige die in een gespecialiseerd tehuis of pleeggezin wordt geplaatst of van de achtjarige die bij dageraad naar het politiebureau wordt gebracht op beschuldiging van het goedpraten van terrorisme? Van de veertienjarige die thuis, in een gezin, wordt opgevangen als ”niet-begeleide minderjarige”?

Léa Drouet stapt van het ene verhaal in het andere, gestuwd door een esthetiek ontleend aan de stand-up en een scenografie die het toneelgordijn omtovert tot evenzoveel taferelen. De muziek, gecomponeerd door Elg, neemt de codes over van de ”ouverture”. De epische lading, gedrenkt in een bad van synthetische en gekleurde elektronische klanken, zal beetje bij beetje, zonder het ooit direct te tonen, het onzichtbare punt laten verschijnen van het kind dat op het punt staat om ons te ontglippen. Het gaat er niet om het tegen te houden, maar misschien alleen om het te laten ontsnappen met alles wat dat met zich meebrengt aan problemen, broosheid, wreedheid maar ook aan glitter en eenhoorns in zure en verzadigde kleuren.

Création Studio Théâtre National Wallonie-Bruxelles
Coproduction Kunstenfestivaldesarts, Théâtre de Liège, Mars-Mons, Le Maillon-Strasbourg, Le Printemps des Comédiens
Corealisation Kunstenfestivaldesarts, Théâtre National Wallonie-Bruxelles