Verdwijnpunten
De oorlog aan Europa’s voordeur, in Oekraïne en het Midden-Oosten, in Gaza, Soedan en Oost-Congo, dreigt ons op te sluiten in een haatdragend onderonsje.
Het fascisme vindt altijd wel een manier om weer de kop op te steken, om zich in de cellen van de stad te nestelen. Niets, of bijna niets, lijkt het te kunnen stoppen. In een tijd waarin bijna 4,1 miljard mensen over de hele wereld worden opgeroepen om te gaan stemmen in 68 landen. Precies op het moment dat meer dan een miljoen jonge Belgen voor het eerst gaan stemmen.
Hoe kunnen we het "rivierweefsel van het leven" herontdekken in al haar verkwikkende rijkdom, haar liefde, haar kosmopolitisme? Hoe kunnen we werken aan de authentieke erkenning van elk individu in diens collectieve vertakkingen?
Een Cultuur van het levende. We komen hier steeds op terug. We zijn ons bewust van haar regeneratiekracht, die aandringt en voor ons opstijgt. Ze leidt ons, beschut ons, transformeert ons en verzorgt ons. In onze ogen is het ook de hand die de horizon tekent, die een vriend*in liefdevol de hand schudt, die ons vasthoudt, die de tak grijpt en de vuist opheft. Het is een hand die vertrouwen geeft, een hand die kalmeert met haar zachtheid. Dit contact-in-wording wordt vastgelegd door Maak & Transmettre - Espace de création textile / Alice Emery, Mathilde Pecqueur, Salomé Corvalan en de ambachtslui die het «seizoensgordijn» hebben getuft.
En dat geldt ook voor het Théâtre National Wallonie-Bruxelles. Dat is in ieder geval waar we naar streven, waar we ook zijn. Over deze drempel stappen is contact maken met de immensiteit van het nabije en verre. Verre van een bevriezing van de identiteit, biedt het ons een voorproefje van een vermenigvuldiging van onbepaalde vormen, die ons vergezellen in hun ontdekking, zich staande houden onder ons, met ons, ondanks ons.
Het seizoen 2024·2025 is een levend artefact, grensoverstijgend, speels, vredig en turbulent, die tussen september en mei voortdurend transformeert, doordrenkt met relaties van allerlei soorten en vormen; dit seizoen is geworteld in de kracht van variatie, kleuren en genres, vegetatie en stedelijke gebieden die samenleven in een waaier aan emoties.
Het seizoen 2024·2025 bouwt voort op de vorige seizoenen en onthult nieuwe verdwijnpunten, zet landschappen op hun kop en maakt ze leefbaarder en luchtiger. Ze blijft voor unieke ontmoetingen zorgen, tussen theater en publiek, tussen artiesten, tussen publiek en artiesten, tussen partners. En zo zijn er nog veel meer, die onbeschrijflijk bevrijdend zijn; hoogstandjes die bedacht zijn om samen te brengen, te verenigen en te verbinden, zoals zoveel kostbare momenten. Zoals het langverwachte Jours de fête, een viering van de circuskunsten met Latitude 50 - Pôle des arts du cirque & de la rue in Marchin, in de provincie Luik, om het seizoen in Wallonië te openen. Of het niet te missen festival Scènes Nouvelles dat zich richt op de rijke en eclectische opkomende Franstalige kunstscène in België. Of het gedurfde MàD / Mots à Défendre festival, op maat gemaakt met geassocieerde schrijfsters Caroline Lamarche en Joëlle Sambi. Of het unieke à la Scène comme à la Ville en de inhuldiging van het Centre d’Art en Maison de Repos, in hartje Brussel, met Mohamed El Khatib.
Wie weet beter dan een kunstenaar*res hoe je de wisselende seizoenen begeleidt, hoe je bloemknoppen uit de zachte grond laat ontspruiten?
Claude Schmitz, Yousra Dahry en Mohamed Ouachen, Magrit Coulon, Marion Duval en Zora Snake werken met alles om hen heen, met een brandende passie. Hendrickx Ntela (artiste associée), Juliette Cavalier - Cie La Drache en artiesten van Cirque Exalté / UP - Circus & Performing Arts transformeren de sfeer en brengen frisheid en festiviteiten. Eszter Salamon speelt met retro-futuristische en hypnotiserende vormen en schort de tijd op. Chela De Ferrari / Teatro de la Plaza de Lima en Christophe Sermet gaan een dialoog aan met Shakespeare in het heden via mythische esthetisch-temporele allianties, net als Carme Portaceli en Michael De Cock rond het werk van Gustave Flaubert begeleidt door het Orchestre Symphonique en het Chœur de la Monnaie. Emilienne Flagothier, Simon Thomas en Cie Renards / Effet Mer communiceren met gelach en verzetten zich. Jorge León met Claron McFadden, Simone Aughterlony en Rokia Bamba gaan een harmonieuze uitwisseling aan met Lucy. Ivo van Hove geeft onbeperkt ruimte aan de Bergman-legende.
Als het nu heet of ijskoud is, wordt ons allemaal aangeraden niet in slaap te vallen, omdat we ons niet willen bezeren.
Hier ontspringt de horizon. De dag zal verschijnen, morgen en altijd.
Pierre Thys, algemeen en artistiek directeur
& het team van het Théâtre National Wallonie-Bruxelles
