Toen het Théâtre National me vroeg om de visuele identiteit van het seizoen 2023-2024 te ontwerpen, speelde ik al met de idee om te werken met beelden van mensenmassa’s, van menigtes. Dus begon ik de foto’s te doorzoeken, al die beelden die de sporen bevatten van de activiteiten van het theater, met een bijzondere focus op het publiek – de massa die kijkt, maar die we doorgaans niet bekijken.

En ik herkende een voorstelling die ik heb mogen meemaken. Ze werd buiten opgevoerd, gewoon op straat, voor de Beurs, in hartje Brussel. Voor mij stemde dit beeld overeen met het meest opwindende dat theater in zich kan dragen: een eclectische menigte, mensen die toevallig voorbijkomen en samen kijken naar iets moois, iets heel eenvoudigs, een dansend lichaam.

De scène speelt zich af op straat, we ontwaren trouwens enkele stukjes van stellingen, en toch worden de personages meegevoerd naar een landschap dat net het tegenovergestelde is van de ruimte die ze in werkelijkheid innemen. Het drukt de vervoering uit die theater kan teweegbrengen.

In mijn plastisch werk zijn lagen alomtegenwoordig: ik aanvaard graag dat ik eeuwig zoekende ben en de lagen stellen me in staat om mijn twijfels te laten zien. Kwetsbaar als een dunne huid blijft het schilderij open, bevraagbaar. Iedereen kan het zich anders voorstellen, het zich toe-eigenen. Het ook doen evolueren door er zich in te voegen. Er voorbijkomen en het aldus tot in het oneindige aanpassen – bepaalde personages zijn op menselijke schaal.

Dit idee bevalt me zeer!

— Gloria Scorier, april 2023

Gloria Scorier studeerde af als illustrator in Brussel en volgt momenteel een masteropleiding schilderkunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent. Haar werk bevraagt de grenzen tussen disciplines, meer specifiek tussen tekenen, illustreren en schilderen.

Haar jaren van studie, eerst in de videokunst en daarna in de illustratiekunst, wekten haar verteltalent, haar plezier in het vertellen en creëren van verhalen. Daarom gaat ze op zoek naar details, focust ze op een fragment, vergroot ze een stukje foto honderdmaal uit, tot deze uitvergrote vormen aan de abstractie grenzen. Zo produceert ze beelden die, in contact met elkaar, verhalen genereren, toevluchtsoorden van gedachten, mysterie.

In haar atelier werkt ze tegelijkertijd aan haar schilderijen en aan haar boekjes waarin ze schetsen, notities en gedachten vastlegt. Ze maakt opnames, fotokopieert, tekent en verzamelt beelden. De nabijheid van deze verschillende media stelt haar in staat na te denken over de relatie tussen beeld en tekst. Ze bewaart het spoor van het parcours dat ze aflegt; zo kunnen we onder de lagen verf, tape of papier de kronkelige gedachtegangen en twijfels terugvinden die de basis vormen van de tekening.