Als toeschouwer of als acteur had ik het stilletjes aan allemaal wel gezien. Het lukt niet meer. Ik hou van de straat omdat je er van het echte leven proeft. Je ontmoet er mensen van vlees en bloed. De tijd staat niet stil. Er is geen vierde muur zoals in het theater. Ook als acteur ben je er kwetsbaarder, maar meteen krijg je een adrenalineshot, wat een ongelooflijk krachtig is. Op straat is er geen vangnet. Het heeft iets filmisch. Het is een mengsel van spel, fictie en realisme in zijn zuiverste vorm. Het doet me denken aan een zin van Francis Bacon: ‘De werkelijkheid zoals ze getoond wordt in toneelzalen wordt oninteressant. Je moet ze provoceren, ze opzoeken.’  Vooral op straat kan dit.

Le Dernier salut is een compleet atypisch stuk, gebracht door drie acteurs die gewoonweg het publiek willen bedanken dat hen zoveel jaren gezelschap gehouden heeft. Het is trouwens een van de eerste dingen die ze zeggen tijdens de opvoering: ‘Dat is nu eens leuk: voor één keer kunnen we jullie zien’. Zelfs aanraken is mogelijk.

—
Opgetekend door Sophie Dupavé op 20 september 2019