MàD¹
Caroline Lamarche
Ineens wil je rondlopen tussen verschillende halteplaatsen, uit volle borst zingen en dansen op instrumentale en elektroakoestische muziek.
Ineens wil je rondlopen tussen verschillende halteplaatsen, uit volle borst zingen en dansen op instrumentale en elektroakoestische muziek.
Deze ouverture neemt de vorm aan van een manifest dat een nieuwe plek geeft aan de huiveringwekkende observatie van opkomende gevaren en de vulkanische kracht van een collectief antwoord.
Hier zijn het niet langer de acteurs die gestalte geven aan de verdwenen stemmen, maar de personages zelf die uit het verleden terugkeren om tot ons te spreken met hun stem, hun melodie, hun timbre en hun adem.
Een heerlijke omzwerving in de vorm van een woord gericht tot Vié Didier, een grote broer aan de gezamenlijke schrijftafel en een vriend van vroeger, nu en later.
Hier komt geen Tarot de Marseille of voorgevoel aan te pas. Ruim baan voor collectief empowerment en een gevoelige, filosofische en performatieve agora!
Het geluids- en beeldmateriaal werd ter plaatse en zo dicht mogelijk bij de betrokkenen opgenomen. Het kreeg de vorm van een diavoorstelling met een stem en toont het dagelijkse leven van wie de overstromingen overleefde die België teisterden in juli 2021.
Deze parabel van gezamenlijke emancipatie, die de delicate banden tussen wilde dieren en de menselijke wereld weerspiegelt, verbaast, verontrust en ontroert.
In Patua Nou gebruikt Dominique Roodthooft het beeldverhaal in de vorm van een wandeling langs verschillende statiën om nieuwe verhalen over ballingschap op te tekenen.
We staan hier op het kruispunt van sterrenobservatie en poëzie, bewerkt uit de bundel Devant l'immense* van Rebecca Elson en vertaald door Sika Fakambi.
Om de herinnering levendig te houden aan de verschrikkelijke overstromingen die de Luikse regio teisterden in juli 2021, creëerden David Van Reybrouck en Caroline Lamarche.een lezing door twee stemmen.
Met haar legendarische finesse, haar truckersstem en op haar hakken van 10 cm hoog onderneemt Peggy Lee Cooper een hachelijke poging om auteurs die niets gemeenschappelijk hebben te laten samenleven in een recital.
Unica Zürn, maakte tijdens haar geestesziekte een zelfportret dat zweeft tussen luciditeit en fantasie, radicalisme en mededogen.
In de loop van drie onderzoeksprojecten, drie geschriften en drie tijdperken is de zusterlijkheid overweldigend en verhelderend, omdat ze de wapens aanreikt om de ongelijkheden van het heden te bestrijden.
Why We Fight?, geregisseerd door Alain Platel en Myriam Devriendt, probeert te begrijpen wat geweld is en waar het vandaan komt.
Zowel hier als daar worden fundamentele vrijheden verdedigd. Plotseling wil je worstelen, je laten masseren, andere uitdrukkingsvormen zoeken met woorden en lichamen.
Hoeken vol verrassingen voor alle smaken en leeftijden.
Een slam van twee figuren uit de Congolese scene over sociale rechtvaardigheid en gelijkheid.
België, Congo, hun kleine verhalen en geschiedenis, het is de Koko Slam Gang die dit alles met humor en durf tot een volksfeest maakt.
De wedstrijd Literair Worstelen vindt haar inspiratiebron in de Peruaanse Lucha Libro en nodigt dichters uit om het tegen elkaar op te nemen in de ring.
Een mix van muziek en verhalen om je te laten dansen op het besef dat je een zwarte vrouw bent die opgesloten zit in raciale stereotypes. Het geheel is als een grote dansvloer, geritmeerd en vol bezieling.
Een tentoonstellingsruimte te ontwerpen waarin het intieme en het politieke konden vermengd worden.
Theatrale en hybride voorstellingen gebaseerd op teksten van verbannen onderzoekers en journalisten.
Schrijfster Claire Olirencia Deville nodigt kinderen van 8 tot 12 jaar uit om hun eigen persoonlijke sprookje te schrijven.
Tussen delen, deconstructie en creatie zal Badi een reis door tijd en ruimte voorstellen om de ander te ontmoeten.
De schrijvers geven enkele van hun geheimen prijs, tussen melancholie, strijd en een ontschorste poëtische taal.
Katholicisme, gender en seksualisering van lichamen of consumptie, Aurélie Olivier ontleedt haar landelijke jeugd in een taal die eigen is aan haar geboortestreek.
In zijn eerste solovoorstelling vertelt Hashem Hashem ons een dubbel verhaal: dat van een lichaam in gendertransitie en dat van de stad Beiroet, die ook van haar kant een radicale transformatie doormaakt.
Liquides Lyriques vermijdt clichés en brengt een beat van erotiek voort die het verlangen nieuw leven inblaast, normatieve voorstellingen in twijfel trekt en de lichamelijke diversiteit viert.
Een reis zonder belemmeringen vanwege genderproblematiek naar de MOAN-regio's en een aantal geweldige artiesten te ontmoeten.
Vier verhalen komen voort uit de kleurrijke verbeelding van Claire Olirencia Deville.
Pour un temps sois peu is het gedetailleerde verhaal van een transvrouw. De details zijn gevaarlijk, wreed en authentiek.
Zes queer feministische auteurs schrijven over het onopvoerbare, het expliciete, het tedere, het rauwe en het erotische.