Gaz. Pleidooi van een gedoemde moeder

Tom Lanoye schreef voor actrice Viviane De Muynck en regisseur Piet Arfeuille zijn eerste theatermonoloog, Gaz. Pleidooi van een gedoemde moeder.

Een terrorist blaast zichzelf op te midden van voorbijgangers. Naar zijn echte beweegredenen blijft het voor altijd raden. Zijn moeder vertelt het leven van haar zoon (maar schetst tussen de regels door haar eigen levenspad, dat van een vrouw
met een simpel hart): geboren met een keizersnede – meteen al bloed! –, vraatzucht, inhaligheid, onvervulde verlangens – naar erkenning, naar het gevoel te leven… Op het toneel brandt gas: dat legt de link tussen de Eerste Wereldoorlog (de inzet van yperiet tijdens de slag om de IJzer) en de moorddadige waanzin van de terroristen van vandaag.

De nederige en nauwgezette woorden van die quasi brechtiaanse moeder over haar de zoon klinken als een echo van Herostratos’ krankzinnige brandstichting (Sartre wijdde er zijn Erostrate aan). De jongeman stak uit pure jaloezie de
tempel van Efeze in brand: hij wou per se langer dan de architect in de herinnering voortleven.

Bekendheid door misdaad, zeg maar …