Laïka

Na Discours à la nation brengt het duo Ascanio Célestini/David Murgia ons een tweede werkstuk waarin Christus, weergekeerd op aarde, vanuit zijn vensterraam uitkijkt over de nabijgelegen parking en de dwaalwegen aanschouwt van de misdeelden en armzaligen die zijn buurt bevolken: een clochard, een uitgebuite migrant, stakers, een prostituee, een licht waanzinnig oudje...

Als stamgast van de bar aan de overkant en als groot liefhebber van jenever, geeft deze voorstedelijke Jezus met generositeit en poëzie het woord aan de stemlozen. En als deze voorstelling als titel Laïka meekreeg, dan is dit als eerbetoon aan dat kleine hondje dat de Sovjets de ruimte instuurden.
De auteur brengt in herinnering dat Laïka een straathond was, uitgekozen precies omdat zulke honden een sterkere weerstand hebben dan de schoothondjes van de rijken. Zo was deze zwerfhond Laïka gedurende enkele uren het levende wezen dat het
dichtst het beeld benaderde dat wij ons vormen van God in de hemel.