Henrietta Lacks

HeLa-cellen bezitten een eigenschap die nog nooit eerder werd waargenomen: zij kunnen zich in hoog tempo voortplanten en vermenigvuldigen. Zij liggen aan de basis van het poliovaccin, van de vooruitgang in de strijd tegen kanker en aids, van belangrijke stappen in gentherapie, en verder nog van kloontechnieken en in-vitrofertilisatie. Deze cellen dragen de naam van Henrietta Lacks, maar werden spoedig geanonimiseerd met de afkortring HeLa. Henrietta Lacks, een Afro-Amerikaanse moeder van vijf kinderen en landarbeidster op een tabaksplantage, stierf in 1951 aan kanker. Deze cellen werden bij haar weggenomen en door de wetenschap gebruikt zonder dat zij of haar nakomelingen daarvan op de hoogte werden gesteld.

Het podium ondergaat allerhande transformaties, sober en tegelijk ook levendig: het kan mediatoneel, operatiekamer of muziekpodium worden. Door hun nuchtere en levendige spel, hun lichamelijke lenigheid en hun vermogen om met enkele pennenstreken een portret te schilderen, bezingen de acteurs de poëzie en de humor van het technische, maar ook van het verwerpelijke. De voorstelling ontroert ons en doet ons bijna vergeten dat de minachting die Henrietta te beurt valt een systeem is, een onderdeel van een geïnstitutionaliseerd racisme, en dat er achter de operatieschort van de patiënt of de beurs van de cliënt ook nog eens een burger schuilgaat.