LOCO

In 1834 was Nicolaï Gogol nauwelijks 25 jaar oud toen hij Het dagboek van een gek schreef. Uit zijn pen kwam Popritchin tevoorschijn, een kleine ambtenaar wiens leven zich afspeelt tussen dagelijkse routine en bescheiden genoegens zonder gezelschap. Tot op de dag dat zijn hart sneller klopt voor Sophie, de dochter van zijn directeur. Een verliefdheid als een spiegel, die hem terugflitst naar zijn grauwe leven. Vervolgens ontstaat de onbedwingbare behoefte om van identiteit te veranderen en zo een waardige kandidaat te worden voor deze onbereikbare jongedame. Frustratie slaat spoedig om in waanzin en in zijn verstoorde persoonlijkheidsstructuur waant hij zich weldra koning Ferdinand VIII van Spanje. Maar de werkelijkheid haalt de fictie in en Popritchine wordt afgevoerd naar het gesticht door degenen die hij als zijn onderdanen beschouwt.

Gogol, ambtenarenzoon en zelf een ondergeschikte ambtenaar op een ministerie, lijkt zich meester te maken van Popritchin alsof het om een marionet gaat waarop hij verschillende rollen en lotsbestemmingen uitprobeert. Om zichzelf bang te maken? Om het scenario van zijn eigen leven te schrijven? Om zichzelf aan het lachen te brengen? Humor is immers een geducht wapen dat de auteur erg dierbaar was. 

Het dagboek van een gek, een absurd verhaal, geeft gestalte aan de ongebreidelde behoefte om te bestaan en om een rol te spelen in de maatschappij, zelfs als dat betekent dat we ons leven moeten vullen met waanbeelden. Deze eeuwige zoektocht naar de schone schijn doorstaat met glans de tand des tijds. Twee actrices en een marionet vertalen dit grootse werk voor het toneel. We herkennen hier het procedé van de avatar, een opgedeeld lichaam dat alle mogelijkheden openlegt. Natacha Belova wordt nogmaals de zielsverwante van Tita Iacobelli, met wie ze voorheen reeds Tchaïka creëerde (beste theatermonoloog bij de Maeterlinckprijzen 2019).