Amor

Als gevolg van een thermische shock bij -30°C tijdens een wintertour in Canada, belandt danseres en choreografe Michèle Anne De Mey in de luchthaven van Toronto plots in een coma waaruit ze pas na een tijd zal ontwaken.

Die bijna-doodervaring, zoals ze in wetenschappelijke kringen bekendstaat, brengt in haar onderbewustzijn een krachtig visioen teweeg van licht en warmte, dat haar meest intieme naasten in een overweldigende uitbarsting van liefde verenigt. Aan de andere kant van de spiegel – van het leven, van de dood? – is Lewis Caroll niet veraf en evenmin de existentiële en metafysische vragen van Alice in het land dat ons verwondert en uitdaagt. Een spiegelglas zo groot als de speelvloer, mogelijks een veranda, vormt het scherm waaruit het tafereel van de droom en het denkbeeldige zal opdoemen, via door Julien Lambert en Giacinto Caponio gefilmde beelden van landschappen of van stormende regen. Die worden ondersteund door een muziek die de grensgebieden van de duisternis oproept, naar het voorbeeld van de klaagzangen van Purcells koningin Dido.

Het suggereert ook de flinterdunne grens tussen zieltogen en verscheiden, in een niemandsland dat op verwarrende wijze wordt bevolkt door absurditeit en nonsens.

Na de gezamenlijke triomfale vondst van een digitale ‘nanodans’ met Kiss and Cry en Cold Blood , legt het koppel Jaco Van Dormael en Michèle Anne De Mey met het uittesten van deze nieuwe scenische schriftuur weerom zijn reputatie in de waagschaal.

PERS

Knack, 4 oktober 2017

"Magische zwaarmoedigheid" Het Nieuwsblad 10 oktober 2017