A concert called landscape

"Het is een mistige dag in de herfst, mijn omgeving is opgegaan in de nevel. (...) Op het middaguur breekt de zon eindelijk door, trekken de wolken weg en strekt de horizon zich uit tot de verre omtrek die alle dingen binnen een grote context verenigt: de wereld is een landschap geworden.” Josse De Pauw werd geïnspireerd door deze woorden uit Ton Lemaires Philosophie du paysage en vervolledigt de lijnen die hij reeds uittekende in zijn voorstelling An old Monk. Hij biedt een stem en muziek om ons innerlijk leven in kaart te brengen. De oude zolder uit de kindertijd, een rustgevende kamer of ook nog de stilte van een bos: ze geven een kalme vertrouwdheid aan onze wereld.

Uit dit samenspel tussen concert en voordracht distilleert Josse De Pauw samen met het Kris Defoort Trio een vleug nostalgie en zet aan tot geestelijke bespiegeling als daad van verzet tegen de waanzin van de wereld. De woordkeuze is ritmisch afgestemd op de klanktaal van de jazzmuzikanten en schildert nu eens de weidsheid van de zee en dan weer de details van een kinderscène. Ze leidt ons naar een tedere en lyrische mijmering, waarvan de accenten nog lang na de laatste noot blijven nazinderen.