La Bombe Humaine

Ijskappen die smelten, oceanen die verzuren, dier- en plantensoorten die uitsterven ... Eén woord vat de impact van de mens op het aardse ecosysteem samen: Antropoceen. Het tijdperk waarin de menselijke activiteit, aangedreven door het kapitalisme, onze planeet leegrooft.

Met La bombe humaine ontplooit Vincent Hennebicq een reflectie over de klimaatopwarming. Hij gaat de complexiteit van het onderwerp, inclusief onze vele contradicties, niet uit de weg. Bijvoorbeeld, is het niet logisch dat het onderzoek voor dit creatieve project ‘milieuverantwoord’ moet zijn? Reizen om informatie in te winnen, boeken bestellen op Amazon. Kan niet! Het is allemaal nog niet zo makkelijk ...

Om die uitdaging aan te gaan, betrok Vincent Hennebicq Eline Schumacher bij zijn démarche. Dat deed het project gevoelig van koers veranderen. Daar kwam nog een grappig misverstand bij over de intentie van het project: Vincent zette in op de ontmoeting van ‘mensen’ over de hele wereld, terwijl Eline dacht dat het over ‘mannen’ ging [het Frans kent maar één woord voor beide betekenissen: ‘homme’]. In plaats van de spraakverwarring ongedaan te maken, integreerden ze die in het stuk … Naarmate de contouren ervan duidelijker werden, staken ook allerlei contradicties de kop op: Vincent en Eline bezochten wetenschappers, antropologen, psychologen, enz. maar ook veel mensen met een alternatieve levenswijze. Het resultaat van dit voorbereidende werk zijn twee podcasts, die de hoekstenen van de voorstelling vormen. Daarnaast werd ook besloten om aandacht te schenken aan de ups en downs in de levens van de twee toneelmakers. Een verrassende duik in hun intimiteit terwijl de mensheid aan de rand van de afgrond danst.

En het publiek? Kon dat bij zo’n onderwerp louter in de rol van de toeschouwer blijven? Het is afwachten of Vincent en Eline zwichten voor een incoherentie meer of minder.