J’ai une épée

Hoe worden kinderen benaderd en bekeken door de instellingen die geacht zijn hen te beschermen en op te voeden? Welke gevestigde kaders omringen kinderen, en hoe kunnen we ze herdefiniëren om ze beter te laten aansluiten bij de werelden die kinderen zich in hun bestaan verbeelden?

Theatermaakster Léa Drouet hinkelt van het ene verhaal naar het andere, in een scenografie met glinsterende, multifunctionele doeken die hybride vormen bedekken en afwisselend een landschap, een hut, een school of een stad voorstellen.

Faits divers waarbij kinderen en jongeren betrokken zijn, en bespiegelingen rond hun behandeling door de media, de politie en het gerecht, worden gecombineerd met verhalen over monsters en heldenmoed zoals Léa en haar dochter ze aan elkaar vertellen.

Léa Drouet is niet zozeer geïnteresseerd in “naar kinderen kijken”, veeleer wil ze “kijken naar hoé we naar kinderen kijken”. Ze onderzoekt de mechanismen van het onderwijs, en de spanning tussen ‘opvoeding’, ‘straf’ en ‘repressie’ eigen aan onze maatschappij en de ‘plichtsbewuste burgers’ die ze voortbrengt. Na Violences – getoond op Kunstenfestivaldesarts 2021 – diept Léa Drouet haar onderzoek naar de kindertijd verder uit, naar de beelden die kinderen verstikken of, omgekeerd, vrij laten ademen.

Première
Création Studio Théâtre National Wallonie-Bruxelles
Coproduction Kunstenfestivaldesarts, Théâtre de Liège, Mars-Mons, Le Maillon-Strasbourg, Le Printemps des Comédiens
Corealisation Kunstenfestivaldesarts, Théâtre National Wallonie-Bruxelles